هنگامی که شما از یک آیتم برای یک کمپین بازاریابی عکاسی می کنید، یا شرایط فیزیکی آن را ثبت می کنید، این کار عکاسی از محصولات (شاخه ای از عکاسی صنعتی یا تجاری) نامیده می شود. این یک نوع بسیار تخصصی از عکاسی است. اگرچه ممکن است شما هیچ وقت فرصت عکاسی از یک محصول تجاری را پیدا نکنید، اما برخی از تکنیک های مورد استفاده در عکاسی از محصول ممکن است به زندگی شخصی شما نیز مرتبط باشند. در این مقاله مارک هیوز داستان و روش عکاسی از یک سری اشیاء کلکسیونی کوچک در خانه اش را به اشتراک گذاشته که می تواند یک آموزش خوب برای عکاسی از محصولات کوچک نیز باشد.
برای لری، این اقلام یادآور لحظات و خاطرات، و اشیائی ارزشمند از سفرهایش بودند. حالا که او درگذشته، ارزش مادی این اشیاء نامعلوم است. داستان مبدأ و منشأ آنها، که در نهایت آنها را به ارزش شخصی برای لری تبدیل کرد، از دست رفته است. اکنون ما باید تصمیم بگیریم که با این کلکسیون چه کنیم. چندین جعبه از این اقلام وجود دارد، که اکثر آنها بدون برچسب هستند.
گذشته از کلکسیون لری، وقتی من به اطراف خانه ام نگاه می کنم، اسباب و اثاثیه ای را می بینم که مرا به یاد والدینم که سال ها پیش فوت کردند می اندازند. اکثر این وسایل دیگر نه کاربردی دارند و نه با سلیقه شخصی من منطبق هستند. من هنوز آنها را نگه داشته ام چون خاطراتم را زنده می کنند. همسرم ایده جدیدی مطرح کرد که به نظر می رسید برای همه مناسب باشد: ایجاد یک مجموعه عکاسی برای زنده نگه داشتن خاطراتی که کلکسیون اشیاء مادی نشان می دهند. این ثبت عکاسی دیجیتال قطعا فضای کمتری نسبت به اشیاء فیزیکی اشغال می کند.
ترکیب شیوه های عکاسی از محصول و عکاسی آرشیوی
برای این پروژه، من شیوه های عکاسی از محصول و عکاسی آرشیوی را با هم ترکیب می کنم. من طوری از اشیاء عکس می گیرم که انگار می خواهم آنها را بفروشم، و تصاویر را از پرسپکتیوهای (زاویه دید های) مختلف ثبت می کنم تا موجودیت آنها به طور کامل ثبت شود. همچنین ممکن است بتوانیم از تصاویر حاصل برای فهمیدن این که آیا این اشیاء در بیرون از خانواده ما هیچ ارزشی دارند یا نه نیز استفاده کنیم. با توجه به آن می توانیم تصمیم بگیریم که چه چیزهایی را بفروشیم، چه چیزهایی را دور بریزیم، و چه چیزهایی را برای خودمان و دیگر اعضای خانواده نگه داریم.
برای این که به شما ایده ای از مقیاس این پروژه بدهم، باید بگویم که من ۱۵ جعبه دارم که هر یک از آنها حاوی بین ۱۰ تا ۲۰ شیء است. بنابراین ما داریم در مورد ۳۰۰-۲۰۰ شیء صحبت می کنیم. اگرچه من این کار را از قبل شروع کردم، اما هنوز هم بخش زیادی از آن باقی مانده است. با این حال، روند کار و هدف من محکم و پابرجا هستند.
در انجام کار عکاسی از محصول یا عکاسی آرشیوی، شما به نور کنترل شده خوب با سایه های محدود نیاز دارید. سایه ها برای پرتره و نمایش (درام) عالی هستند، اما از کیفیت یک تصویر گرفته شده برای اهداف آرشیوی که در آن می خواهید جزئیات شیء را ثبت کنید، می کاهند. همچنین باید بازتاب ها را نیز کنترل کنید و مطمئن شوید که به نظر می رسد نور از همه جا می آید.
تجهیزات
من تصمیم گرفتم از یک چیدمان فلاش استودیویی استفاده کنم. این راه خوبی برای روشن کردن اشیاء است، اما هنگامی که با اشیاء کوچکتر سر و کار داشته باشید، می تواند پیچیده شود. همچنین فضای بسیار زیادی را اشغال می کند. این چیدمان به طور کلی برای اشیاء بزرگتر در فضاهای بزرگتر در نظر گرفته شده است. من به یک چیدمان جمع و جورتر نیاز داشتم که به من اجازه دهد هر موقع برای من راحت تر است، در خانه عکس بگیرم.
کلکسیونی که من از آن عکس می گیرم شامل اشیائی از ۱ اینچ مکعب تا اشیاء بزرگ و باریک است که تقریبا ۱۸ اینچ طول دارند. من تصمیم گرفتم روی یک مکعب نور قابل حمل کوچک طراحی شده برای عکاسی از محصول سرمایه گذاری کنم. این مکعب قابل حمل ۲۴ اینچی دارای دیواره های بازتابنده، چراغ های LED، و مجموعه ای از پس زمینه ها می باشد. این مکعب در یک کیسه قابل حمل باریک به اندازه کیف کاغذ جمع می شود و برای جای دادن تمام اشیاء در یک فضای نسبتا محدود، انعطاف پذیر است.
من از این مکعب همراه با یک میز کارت بازی کوچک و سه پایه ام استفاده می کنم. برندهای بسیاری از این نوع چیدمان وجود دارد، اما من برای اهدافم از Promaster Still Life Studio 2.0 استفاده کردم.
درست از همان ابتدا، با چندین چالش روبرو شدم. برخی از اشیاء خودشان خوب نمی ایستادند، و برخی دیگر واقعا بهتر بود که از پس زمینه فاصله داشته باشند تا برجسته شوند.
چطور جعبه نور یا لایت باکس بسازیم
لنزک: شما می توانید لایت باکس یا جعبه نور، یا به عبارتی استودیو عکاسی از محصولات رومیزی تان را خودتان بسازید و آموزش های زیر راهنمایی لازم را در اختیار شما عزیزان قرار می دهند:
آموزش عکاسی از زیورآلات با استفاده از خیمه نور دست ساز
آموزش ساخت استودیو عکاسی رومیزی
آموزش نکات و ترفند هایی برای استودیو عکاسی خانگی دست ساز شما
آموزش گام به گام تا اولین عکاسی شما از محصولات
۵ استفاده کاربردی از تخته فوم در عکاسی
تراز سفیدی
علاوه بر این، من متوجه شدم که باید یک پایه برای تراز سفیدی (White balance) پیدا کنم. هنگامی که شما از تراز سفیدی خودکار در این نوع محیط ها استفاده می کنید، حتی اگر پس زمینه سفید باشد، مدیریت رنگ مشکل ساز می شود. با ایجاد یک تراز سفیدی پایه، می توانید رنگ تمام تصاویر را در پس پردازش اصلاح کنید (در صورتی که با فرمت RAW عکس بگیرید)، یا در داخل دوربین، اگر از تراز سفیدی سفارشی استفاده کنید.
هنگامی که از تنظیمات تراز سفیدی سفارشی بر روی دوربینی که برای اهداف دیگر به کار می برید استفاده می کنید، مراقب باشید. اگر شما هم مثل من باشید، ممکن است فراموش کنید که تراز سفیدی تغییر کرده است، که برای کارهای دیگر شما مشکل ایجاد می کند.
بیشتر بیاموزید: آموزش کامل تراز سفیدی در دوربین و با فتوشاپ
استودیوی قابل حمل مجموعه ای از چراغ های LED در بالای مکعب، یک پنل دیفیوزر (پخش نور) در زیر چراغ ها برای ایجاد یک نور بزرگتر، پنل های جانبی بسیار بازتابنده، و مجموعه ای از پس زمینه ها در رنگ های سفید، سیاه، خاکستری، و آبی/خاکستری روشن دارد. برای عکس گرفتن، یک حفره کوچک (در جلو یا بالا) وجود دارد که لنز خود را از آنجا وارد می کنید، بنابراین روشنایی تقریبا در همه جا یکنواخت است. این مجموعه خیلی خوب عمل می کند. اکثر اقلام از همان ابتدا به خوبی روشن می شوند.
عمق میدان و نوردهی
هنگامی که تراز سفیدی خود را تنظیم کردید (با استفاده از یک کارت خاکستری یا یک تراز سفیدی سفارشی)، باید عمق میدان و نوردهی را در نظر بگیرید. مکعب ها خیلی خوب روشن می شوند، بنابراین نور زیادی دارند. این نور غالب است، و لازم نیست زیاد نگران تداخل نور محیط با تراز سفیدی یا نوردهی خود باشید.
از آنجا که بسیاری از اشیائی که من در پروژه ام از آنها عکس می گیرم کوچک هستند، باید به آنها نزدیک باشم اما نه در مقیاس ماکرو. با توجه به این عامل، عمق میدان یک مسئله مهم می شود. اگر من کاملا با دیافراگم باز عکس بگیرم، عمق میدان کم و بخشی از شیء خارج از فوکوس می شود. هنگامی که لازم است سوژه را از پس زمینه جدا کنید (پس زمینه را مات کنید)، عمق میدان کم، ضروری می باشد. در این پروژه، پس زمینه شبیه یک کاغذ یکپارچه است، که به این معنی است که من نیازی به ایجاد آن جدایی (مات کردن پس زمینه) ندارم. در عوض، می توانم یک عمق میدان بیشتر یا عریض تر انتخاب کنم تا مطمئن شوم که کل شیء کوچکتر در فوکوس قرار دارد.
من پیشینه ای در زمینه تحقیقات مهندسی قانونی دارم. در اینجا، من از اشیاء طوری عکاسی می کنم تا از حفظ بیشترین مقدار اطلاعات بصری ممکن مطمئن شوم.
برای عکس گرفتن از اقلام، عمق میدان منطقی (شاید حدود f/8) باید مقدار مناسب عمق میدان را بدون اثرات پراش به شما بدهد. البته، این مقدار به اندازه سنسور دوربین بستگی دارد.
هنگام عکاسی از اشیاء ثابت و بی حرکت، از یک سه پایه برای گرفتن عکس ها استفاده کنید، و شیء را نسبت به دوربین خود جابجا کنید. به دلیل این که اقلام سه بُعدی هستند و تصاویر دیجیتال تخت (دو بُعدی) می باشند، شما به بیش از یک تصویر برای ثبت هر شیء به اندازه کافی، نیاز دارید.
برای اطمینان، ایده خوبی است که حدود ده تصویر بگیرید. یکی از جلو، یکی از پشت، دو تا از طرفین، چهار تا از گوشه ها، از بالا و پایین. بسته به ماهیت آن شیء یا این که چقدر پیچیده است، گاهی اوقات اشکالی ندارد که تصاویر کمتری بگیرید. در این مورد، بهتر است که دوربین را در یک موقعیت عالی نگه دارید، تراز سفیدی، عمق میدان و نوردهی را تنظیم کنید، و سپس شیء را بچرخانید.
برچسب گذاری اقلام
در مرحله بعدی، من اقلام را برچسب گذاری کردم. مسلما شما نمی خواهید از یک شیء عکس بگیرید، برای این که دیگر هیچ وقت نتوانید آن را پیدا کنید! اقلام من در پلاستیک حباب دار پیچیده شده بودند، بنابراین من هر جعبه را با یک حرف برچسب گذاری کردم و به هر شیء پیچیده شده در پلاستیک حباب دار یک عدد اختصاص دادم. برای پیگیری تمام اقلام و اعداد مربوطه آنها، از حرف/عدد عکس گرفته و سپس از شیء عکس بگیرید. وقتی کار تمام شد آن شیء را با آن عدد برچسب گذاری کنید. با قرار دادن یک شناسه در ابتدای مجموعه تصاویر آن شیء، به راحتی می توانید نام تصاویر و خود تصاویر را با هم ببینید. من اغلب از این تکنیک برای عکاسی رویداد نیز استفاده می کنم.
هنگامی که همه عکس ها را گرفتم، تراز سفیدی را اصلاح کرده و سپس تصاویر را آنطور که دوست داشتم دسته بندی و مرتب کردم.
در پایان، من مجموعه بزرگی از تصاویر دارم، و شما هم می توانید داشته باشید. شما می توانید از یک وب سایت یا یک گالری برای به اشتراک گذاشتن تمام تصاویر استفاده کنید. این کار مدیریت تمام تصاویر مربوط به همه اقلام را آسان تر می کند.
نتیجه گیری
استفاده از این روش برای عکاسی از اشیاء معنی دار زندگی، راهی برای حفظ خاطرات اشیاء معنی دار بدون نگه داشتن آنها به صورت فیزیکی است. گاهی اوقات من چیزهایی را نگه می دارم چون برای من معنای خاصی دارند یا مرا به یاد اشخاص یا زمان های شادتر می اندازد. با این حال، من جا برای این اقلام ندارم و نیازی هم به آنها ندارم، و آنها را نمی خواهم مگر این که مرا به یاد دیگران بیاندازند.
به عنوان مثال، من یک بوفه فرانسوی کوچک سبک روستایی دارم که از وقتی یادم می آید آن را داشته ام. این بوفه برای والدینم مهم بود و مرا به یاد آنها می اندازد. آنها سال ها پیش فوت کردند. من از طریق اشیائی مانند این با گذشته ام زمانی که آنها زنده بودند، ارتباط برقرار می کنم. در نتیجه، اگرچه این شیء معناداری است که مرا به والدینم متصل می کند، اما سبکی دارد که به خانه من نمی آید، و بزرگ و غیر کاربردی است.
در نهایت، شاید فقط یک عکس از این بوفه، بدون نگه داشتن آن، تمام چیزی است که نیاز دارم. فقط باید مطمئن شوم که تصاویر تمام اقلام بزرگ و کوچک برای آن لحظاتی که می خواهم والدینم یا عمو لری را به یاد آورم، به راحتی قابل دسترس هستند.
لطفا نظرات خود را در قسمت زیر به اشتراک بگذارید.